Ik snap het wel (maar niet echt). De verkiezingen.
Door: Melle
10 November 2016 | Tanzania, Mikumi
Ik snap het wel (maar niet echt).
Wat de meeste media vooraf niet hadden zien aankomen is werkelijkheid geworden. Trump is de nieuwe president. Veel mensen die ik ken hebben geen goed woord over voor wat er is gebeurd bij de Amerikaanse verkiezingen. De ‘racistische, vrouwonvriendelijke’ Trump heeft gewonnen van wat de eerste vrouwelijke president had moeten worden. Ook wij konden het bijna niet geloven. Het contrast met de werkelijkheid die we kennen lijkt zo groot. We verblijven hier in Tanzania bij een ziekenhuis waar de hulp tegen HIV/AIDS jaar in jaar uit voor het overgrote deel wordt bekostigd door Amerikaanse hulporganisaties onder leiding van USAID. Je kunt zeggen wat je wilt maar de Amerikanen pompen jaarlijks miljarden in Afrikaanse landen ter bevordering van de gezondheidszorg. Een beleid dat niet bepaald lijkt te stroken met de boodschap van Trump dat Amerikanen er eerst weer voor de Amerikanen moeten zijn.
Het is niet makkelijk om een analyse te geven die zowel feitelijk is en tot de kern van de kwestie komt. Dit bleek ook wel uit de verschillende verklaringen op de grote vraag: hoe kan dat nou? Hoe kan iemand die zichzelf zo vaak tegenspreekt, die op veel vlakken geen concreet beleid kenbaar maakte, die bijna elke groep heeft beledigd en zo’n kleine kans leek te maken op het presidentschap, toch de nieuwe president van Amerika zijn geworden? Toegegeven, ik deed er ook meteen vrolijk aan mee. Verklaringen geven waarin de blanke die zich achtergesteld en niet gehoord voelt door ‘Washington’ centraal staat. Zoiets. Maar verder? Wat weet ik nu echt? Wat weten ‘we’ nu echt? Zeker ‘wij’ als Europeanen, als Nederlanders. Ontzettend veel mensen hebben zich afgevraagd hoe dit kon gebeuren, getuige onder andere de massale zoektocht op Google naar vragen als “how did…?” en “why did…?” met vragen over de winst van Trump, het verlies van Hillary, het stemgedrag in bepaalde staten, etc.*1
Wat ik bijna net zo fascinerend vind als het feit dat hij president is geworden, is dat ik mij van tevoren eigenlijk niet voor kon stellen dat Trump een kans zou hebben om president te worden. En met mij volgens mij heel veel mensen. Bij mij heerste een hardnekkig beeld van een kleine groep blanke mensen, overwegend mannen, die heel hard schreeuwen dat Amerika kapot is en Trump steunen omdat hij het wel even gaat fixen. Een zeer lawaaiige groep die over de hoeveelheid media aandacht weinig te klagen had maar met veel te weinig waren om Trump aan de macht te helpen. Gewoon negeren en Hillary zien winnen. Maar nee, ik zat er een beetje naast. Een beetje maar. Uiteindelijk won Hillary de popular vote wel met bijna 230,000 stemmen verschil maar de winst qua kiesmannen ging met een grote meerderheid naar Trump. Met name het winnen van zo ongeveer alle swing states was een kolossale dreun. En dat terwijl de peilingen in de weken vooraf zo duidelijk de overwinning aan Clinton gaven…
Volgens mij zat (en zit) ik in een ‘politieke bubbel’. Ten minste, dat denk ik nu ik een fascinerend artikel in Vrij Nederland over de nieuwe inzichten van Arlie Rothschild heb gelezen. Zij is een gepensioneerde Amerikaanse sociologe die gedurende 5 jaar geregeld contact zocht met Republikeinen, waaronder veel Tea Party leden, om meer te weten te komen over hun ideeën en beweegredenen. Ze schreef er een boek over genaamd “Strangers in Their Own Land”. Dit staat nu hoog op mijn verlanglijstje. Maar heb je tijd, lees in ieder geval het artikel.*2 Zij stelt dat we steeds minder meekrijgen van de visies van andersdenkenden. We gaan voornamelijk om met gelijk denkenden. Sociale media en zoekmachines versterken dit effect. Zij kon haar bubbel doorbreken door actief op zoek te gaan naar fanatieke Republikeinen. En vond aan de andere kant mensen die niet wezenlijk anders zijn dan zij, behalve dat velen ervan zich achtergesteld voelen door de politiek en zich laten sturen door hun emoties. Mensen die met overgave op Trump gingen stemmen, zelfs al zullen plannen zoals een kleinere overheid eigenlijk juist zorgen voor een verslechtering van hun situatie.
Dus Rothschild kreeg een idee van wat speelde onder de achterban van Trump. Maar wat wist – en weet – ik nou eigenlijk? Het is makkelijk om geregeld naar “The Daily Show” en “Last Week Tonight” te kijken en te denken dat iedereen die niet op Bernie of zelfs op Hillary stemt, achterlijk is. Maar daarbij houden we geen rekening met de opgekropte emoties van de vele mensen die het gevoel hebben dat naar iedereen wordt omgekeken behalve naar hen. En daarmee maak ook ik weer een indeling want met die opmerking doel ik vooral op de vele blanken die op Trump hebben gestemd. Maar er hebben zich ook veel Hispanics, African Americans en andere minderheden achter Trump geschaard. En dat terwijl Trump zich vaak zeer negatief over die groepen heeft uitgelaten. Hoe kan de Democratische partij hun stemmen aan zich voorbij hebben laten gaan?
Veelgehoorde kritiek op Clinton is dat ze veel te weinig inspeelde op de emoties van kiezers. Waar Trump juist zijn publiek oppepte en beloofde dat hij hun leven ging verbeteren richtte zij zich vooral op de ratio. Daarnaast lukte het haar amper om het enthousiasme en de warmte waar Obama zo succesvol mee was, uit te dragen. Misschien is het gebrek aan inspelen op emoties waar bij de Democratische partij (en bij het establishment van de Republikeinse partij) aan gewerkt moet worden. Focussen op het aanpakken van de bron van die emoties. Het gaat blijkbaar niet eens zo zeer om het punt of het plan van de president gaat zorgen voor een beter leven. Zolang hij maar luistert en ‘zegt waar het op staat’. Waar hebben we dat toch eerder gehoord…
Als je de vergelijking trekt met de Nederlandse politiek lijkt de opkomt van Wilders en nationalistische partijen in omringende landen te stoelen op vergelijkbare emoties. Het is makkelijk om als hoogopgeleide Nederlander – ook al is het momenteel nog zonder baan – te stellen dat iedereen er wat voor over moet hebben om vluchtelingen op te kunnen nemen en te laten integreren. Wij hebben het zo ontzettend goed en die mensen komen uit zo’n vreselijke situatie. En dat we blij mogen of zelfs moeten zijn dat we in Nederland geboren zijn met alle luxes die we hebben. Maar daarbij stap je niet over die muur heen, je doorprikt de politieke bubbel niet. Tot de Democratische elite in de V.S. een manier vindt om de ontevreden bevolking terug te winnen zullen ze denk ik nog even moeten wachten op de volgende Democratische president. Tenzij ‘The Donald’ de komende 4 jaar een ‘colossal fuckup’ blijkt te zijn, wat best goed mogelijk is.
Maar ook in Europa verliezen linkse partijen steeds meer leden aan de op nationalisme gerichte partijen. Ik hoop dat de linkse partijen manieren kunnen vinden om die kiezers terug te gaan winnen. Maar marginaliseren van de ontevreden groepen en het opleggen van een gewenste moraal helpt daar denk ik niet bij. Misschien is het tijd voor het zoeken naar meer toenadering onder groepen. We worden steeds individualistischer en laten ons leiden door het beetje informatie dat we tot ons nemen. Informatie die toch vaak politiek gekleurd is, al is het maar omdat de ene kant meer belicht wordt dan de andere kant.
Zou het niet prachtig zijn als we in plaats van het niet accepteren van radicaal andere ideeën, we eerst met elkaar in gesprek kwamen. Niet alleen onze mening schreeuwen over nieuwkomers maar ook snappen wat landgenoten bezighoudt. Wat stadsgenoten in een andere buurt bezighoudt. Wat mensen op het platteland bezighoudt. Misschien moeten we er een app voor maken. Een platform waar je een vraag kunt stellen hoe iemand met een bepaalde achtergrond of ideaal iets ziet, waar mensen met dat profiel op kunnen antwoorden. Geen ruimte voor discussie, maar alleen een antwoord. Dit is mijn visie, punt. En denk daar dan zelf maar eens over na. Kunnen we dat mooi bestempelen als integratie 3.0, een prachtige illusie.
Tot slot, de moeite waard om te lezen: de voorspelling van Michael Moore dat Trump president zou worden.*3 Ook al ben ik niet altijd bijzonder groot fan van Moore omdat hij nogal eens feiten verdraait en zaken zeer eenzijdig belicht, dit stukje schrijven vond ik de moeite waard. Hoe Trump ging winnen omdat hij slim inspeelde op de sentimenten van burgers.
Groetjes Melle
P.S. we komen volgende week donderdag aan in Nederland!!
*1. Bron: https://www.rt.com/viral/366165-google-trends-trump-election/
*2. Link: https://www.vn.nl/socioloog-hochschild-trump-stemmers-zijn-niet-gek/
*3. Link: http://michaelmoore.com/trumpwillwin/
Wat de meeste media vooraf niet hadden zien aankomen is werkelijkheid geworden. Trump is de nieuwe president. Veel mensen die ik ken hebben geen goed woord over voor wat er is gebeurd bij de Amerikaanse verkiezingen. De ‘racistische, vrouwonvriendelijke’ Trump heeft gewonnen van wat de eerste vrouwelijke president had moeten worden. Ook wij konden het bijna niet geloven. Het contrast met de werkelijkheid die we kennen lijkt zo groot. We verblijven hier in Tanzania bij een ziekenhuis waar de hulp tegen HIV/AIDS jaar in jaar uit voor het overgrote deel wordt bekostigd door Amerikaanse hulporganisaties onder leiding van USAID. Je kunt zeggen wat je wilt maar de Amerikanen pompen jaarlijks miljarden in Afrikaanse landen ter bevordering van de gezondheidszorg. Een beleid dat niet bepaald lijkt te stroken met de boodschap van Trump dat Amerikanen er eerst weer voor de Amerikanen moeten zijn.
Het is niet makkelijk om een analyse te geven die zowel feitelijk is en tot de kern van de kwestie komt. Dit bleek ook wel uit de verschillende verklaringen op de grote vraag: hoe kan dat nou? Hoe kan iemand die zichzelf zo vaak tegenspreekt, die op veel vlakken geen concreet beleid kenbaar maakte, die bijna elke groep heeft beledigd en zo’n kleine kans leek te maken op het presidentschap, toch de nieuwe president van Amerika zijn geworden? Toegegeven, ik deed er ook meteen vrolijk aan mee. Verklaringen geven waarin de blanke die zich achtergesteld en niet gehoord voelt door ‘Washington’ centraal staat. Zoiets. Maar verder? Wat weet ik nu echt? Wat weten ‘we’ nu echt? Zeker ‘wij’ als Europeanen, als Nederlanders. Ontzettend veel mensen hebben zich afgevraagd hoe dit kon gebeuren, getuige onder andere de massale zoektocht op Google naar vragen als “how did…?” en “why did…?” met vragen over de winst van Trump, het verlies van Hillary, het stemgedrag in bepaalde staten, etc.*1
Wat ik bijna net zo fascinerend vind als het feit dat hij president is geworden, is dat ik mij van tevoren eigenlijk niet voor kon stellen dat Trump een kans zou hebben om president te worden. En met mij volgens mij heel veel mensen. Bij mij heerste een hardnekkig beeld van een kleine groep blanke mensen, overwegend mannen, die heel hard schreeuwen dat Amerika kapot is en Trump steunen omdat hij het wel even gaat fixen. Een zeer lawaaiige groep die over de hoeveelheid media aandacht weinig te klagen had maar met veel te weinig waren om Trump aan de macht te helpen. Gewoon negeren en Hillary zien winnen. Maar nee, ik zat er een beetje naast. Een beetje maar. Uiteindelijk won Hillary de popular vote wel met bijna 230,000 stemmen verschil maar de winst qua kiesmannen ging met een grote meerderheid naar Trump. Met name het winnen van zo ongeveer alle swing states was een kolossale dreun. En dat terwijl de peilingen in de weken vooraf zo duidelijk de overwinning aan Clinton gaven…
Volgens mij zat (en zit) ik in een ‘politieke bubbel’. Ten minste, dat denk ik nu ik een fascinerend artikel in Vrij Nederland over de nieuwe inzichten van Arlie Rothschild heb gelezen. Zij is een gepensioneerde Amerikaanse sociologe die gedurende 5 jaar geregeld contact zocht met Republikeinen, waaronder veel Tea Party leden, om meer te weten te komen over hun ideeën en beweegredenen. Ze schreef er een boek over genaamd “Strangers in Their Own Land”. Dit staat nu hoog op mijn verlanglijstje. Maar heb je tijd, lees in ieder geval het artikel.*2 Zij stelt dat we steeds minder meekrijgen van de visies van andersdenkenden. We gaan voornamelijk om met gelijk denkenden. Sociale media en zoekmachines versterken dit effect. Zij kon haar bubbel doorbreken door actief op zoek te gaan naar fanatieke Republikeinen. En vond aan de andere kant mensen die niet wezenlijk anders zijn dan zij, behalve dat velen ervan zich achtergesteld voelen door de politiek en zich laten sturen door hun emoties. Mensen die met overgave op Trump gingen stemmen, zelfs al zullen plannen zoals een kleinere overheid eigenlijk juist zorgen voor een verslechtering van hun situatie.
Dus Rothschild kreeg een idee van wat speelde onder de achterban van Trump. Maar wat wist – en weet – ik nou eigenlijk? Het is makkelijk om geregeld naar “The Daily Show” en “Last Week Tonight” te kijken en te denken dat iedereen die niet op Bernie of zelfs op Hillary stemt, achterlijk is. Maar daarbij houden we geen rekening met de opgekropte emoties van de vele mensen die het gevoel hebben dat naar iedereen wordt omgekeken behalve naar hen. En daarmee maak ook ik weer een indeling want met die opmerking doel ik vooral op de vele blanken die op Trump hebben gestemd. Maar er hebben zich ook veel Hispanics, African Americans en andere minderheden achter Trump geschaard. En dat terwijl Trump zich vaak zeer negatief over die groepen heeft uitgelaten. Hoe kan de Democratische partij hun stemmen aan zich voorbij hebben laten gaan?
Veelgehoorde kritiek op Clinton is dat ze veel te weinig inspeelde op de emoties van kiezers. Waar Trump juist zijn publiek oppepte en beloofde dat hij hun leven ging verbeteren richtte zij zich vooral op de ratio. Daarnaast lukte het haar amper om het enthousiasme en de warmte waar Obama zo succesvol mee was, uit te dragen. Misschien is het gebrek aan inspelen op emoties waar bij de Democratische partij (en bij het establishment van de Republikeinse partij) aan gewerkt moet worden. Focussen op het aanpakken van de bron van die emoties. Het gaat blijkbaar niet eens zo zeer om het punt of het plan van de president gaat zorgen voor een beter leven. Zolang hij maar luistert en ‘zegt waar het op staat’. Waar hebben we dat toch eerder gehoord…
Als je de vergelijking trekt met de Nederlandse politiek lijkt de opkomt van Wilders en nationalistische partijen in omringende landen te stoelen op vergelijkbare emoties. Het is makkelijk om als hoogopgeleide Nederlander – ook al is het momenteel nog zonder baan – te stellen dat iedereen er wat voor over moet hebben om vluchtelingen op te kunnen nemen en te laten integreren. Wij hebben het zo ontzettend goed en die mensen komen uit zo’n vreselijke situatie. En dat we blij mogen of zelfs moeten zijn dat we in Nederland geboren zijn met alle luxes die we hebben. Maar daarbij stap je niet over die muur heen, je doorprikt de politieke bubbel niet. Tot de Democratische elite in de V.S. een manier vindt om de ontevreden bevolking terug te winnen zullen ze denk ik nog even moeten wachten op de volgende Democratische president. Tenzij ‘The Donald’ de komende 4 jaar een ‘colossal fuckup’ blijkt te zijn, wat best goed mogelijk is.
Maar ook in Europa verliezen linkse partijen steeds meer leden aan de op nationalisme gerichte partijen. Ik hoop dat de linkse partijen manieren kunnen vinden om die kiezers terug te gaan winnen. Maar marginaliseren van de ontevreden groepen en het opleggen van een gewenste moraal helpt daar denk ik niet bij. Misschien is het tijd voor het zoeken naar meer toenadering onder groepen. We worden steeds individualistischer en laten ons leiden door het beetje informatie dat we tot ons nemen. Informatie die toch vaak politiek gekleurd is, al is het maar omdat de ene kant meer belicht wordt dan de andere kant.
Zou het niet prachtig zijn als we in plaats van het niet accepteren van radicaal andere ideeën, we eerst met elkaar in gesprek kwamen. Niet alleen onze mening schreeuwen over nieuwkomers maar ook snappen wat landgenoten bezighoudt. Wat stadsgenoten in een andere buurt bezighoudt. Wat mensen op het platteland bezighoudt. Misschien moeten we er een app voor maken. Een platform waar je een vraag kunt stellen hoe iemand met een bepaalde achtergrond of ideaal iets ziet, waar mensen met dat profiel op kunnen antwoorden. Geen ruimte voor discussie, maar alleen een antwoord. Dit is mijn visie, punt. En denk daar dan zelf maar eens over na. Kunnen we dat mooi bestempelen als integratie 3.0, een prachtige illusie.
Tot slot, de moeite waard om te lezen: de voorspelling van Michael Moore dat Trump president zou worden.*3 Ook al ben ik niet altijd bijzonder groot fan van Moore omdat hij nogal eens feiten verdraait en zaken zeer eenzijdig belicht, dit stukje schrijven vond ik de moeite waard. Hoe Trump ging winnen omdat hij slim inspeelde op de sentimenten van burgers.
Groetjes Melle
P.S. we komen volgende week donderdag aan in Nederland!!
*1. Bron: https://www.rt.com/viral/366165-google-trends-trump-election/
*2. Link: https://www.vn.nl/socioloog-hochschild-trump-stemmers-zijn-niet-gek/
*3. Link: http://michaelmoore.com/trumpwillwin/
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
