Het leven in Mikumi
Door: Marjolein
06 Augustus 2016 | Tanzania, Mikumi
Inmiddels zijn we al weer een week in Mikumi. Time flies, zoals dat gaat als je veel ziet en doet.
Afgelopen maandag ben ik begonnen met mijn coschappen. De eerste paar dagen moest ik erg wennen, naast het vroege opstaan (6.30u, 5.30u Nederlandse tijd, zodat we om 7.30 u kunnen beginnen met het gebed) was er de andere taal, die erg lastig te verstaan is. Te meer ook omdat dokters vaak erg zacht praten en vaak halverwege de zin van Engels op Swahili over gaan. Ook het systeem is anders dan ik ben gewend in Nederland.
Ik ben begonnen met een week OPD, een soort van huisarts. Hier komen mensen ’s ochtends, melden zich aan en wachten dan rustig in de wachtruimte (met TV) tot hun naam vanuit een kamertje omgeroepen wordt. Lichamelijk onderzoek gebeurt amper, daarentegen wordt er heel veel aanvullend onderzoek ingezet. Hier was ik erg verbaasd over, ik dacht dat het juist andersom zou zijn. Logisch wel omdat ziekten als Malaria en Tyfus allerlei vage klachten geven en moeilijk anders aantoonbaar zijn. Bijna elke patiënt verlaat uiteindelijk met een receptje of 2-3 het ziekenhuis, waarvan één minimaal antibioticum. Bijzonder om te merken, maar ergens ook wel begrijpelijk. Mensen wonen vaak ver weg en kunnen niet makkelijk terugkomen als het toch niet goed gaat.
Wat ook opvalt is dat er niet zoiets als privacy bestaat. Elke kamer heeft een open raam met gordijn waardoor je makkelijk mee kan luisteren. Verder lopen er constant mensen in en uit, ook als er ‘moeilijke’ gesprekken gevoerd worden. Dat is blijkbaar hoe het hier gaat. Al met al is de zorg een stuk beter dan ik had verwacht!
Gister kwam er een kindje van een half jaar, die bij de geboorte een moeilijke start had. Ze moest gereanimeerd worden, maar heeft het gelukkig gered. Ze had nogal een slappe nek. Al snel werd vastgesteld dat er sprake was van cerebrale parese. In Nederland gaan deze kinderen vaak naar de fysiotherapeut, maar die bestaat hier niet. Moeder moest dus zelf met het kleine meisje gaan oefenen. Wat de Medical Officer daarbij zei was dat het heel belangrijk was dat moeder veel van het kindje zou houden. Ik heb dit nog nooit op ‘dokters recept’ gehoord, maar vond het zo bijzonder mooi!
Tot nu toe voeg ik vooral vragen toe aan de anamnese, doe ik lichamelijk onderzoek, schrijf statussen, brieven voor aanvullend onderzoek, recepten en plaats af en toe een kritische vraag. Komende week ga ik beginnen op de children’s ward, waar ik erg veel zin in heb! Ik voel me al aardig thuis. Iedereen is heel vriendelijk, je bent altijd overal Karibu (welkom), tussen de middag krijgen we altijd thee en een soort van oliebollen en we zijn al uitgenodigd voor een voetbalwedstrijd van een aantal Medical Officers.
Melle is ondertussen ook druk bezig. Hij sport elke dag een uur als wij net weg zijn. Verder is hij ook vaak in het ziekenhuis te vinden om te helpen met de marketing. Daarnaast wordt zijn Swahili elke dag beter. Ik vrees dat hij een dezer dagen mij voorbij gaat ;). Hij is ook met andere projecten bezig, genoeg te doen dus. Thijs, Melle’s beste vriend, kan nu elk moment aankomen, om ons 2 ½ week te vergezellen. Zo vermaken we ons hier dus prima!
Liefs M&M
-
06 Augustus 2016 - 11:49
Anny Van Der Steen:
Heel erg leuk die verslagen M e M , ik lees met veel plezier jullie ervaringen. Geniet van alle dingen. Groetjes Harry en Anny -
06 Augustus 2016 - 13:09
Hein Schotsman:
Bijzonder Marjolein om zulke ervaringen op te doen. Prachtige aanvulling op een westerse geneeskunde. Hopelijk hebben jullie het samen naar jullie zin. Veel sterkte (vooral met het vroege opstaan) en veel plezier en leermomenten samen! -
06 Augustus 2016 - 17:17
Joyce:
Ha Marjolein,
Wat leuk om je verhaal te lezen. Wat een ervaring om in zo'n andere wereld te werken. Fijn dat jullie je zo 'Karibu' voelt en dat Melle zich inzet voor het ziekenhuis, super!
Ik heb een paar vraagjes. De statussen en brieven voor verder onderzoek die je schrijft, doe je dat in het Swahili?
Je schreef dat 'hou maar veel van je dochter" op " doktersrecept". Weet je ook of dit gezegd is vanuit de 'traditie' dat men zich schaamt voor verstandelijke en lichamelijk gehandicapten kinderen? Dat is een bekend fenomeen, soms zo erg dat ze bv nooit buiten komen. Ik weet natuurlijk niet of dat ook in Tanzania speelt.
Geniet van de bijzondere plek!
Liefs ook voor Melle en groeten aan Thijs. Wat leuk dat hij er is!
Joyce -
06 Augustus 2016 - 19:39
Marijke:
Wat ontzettend leuk om te lezen, Marjolein. Prachtig, dat verhaal over liefde. Die is universeel! Liefs voor jullie allebei. -
06 Augustus 2016 - 22:37
Gerda:
Dag lieve beiden,
Ik lees net jullie berichten, wat een avontuur! En wat een prachtige ervaring. Het is goed is het om te lezen dat de zorg daar aardig beter is dan verwacht.
Ik hoop van harte dat jullie het daar goed hebben en dat het avontuur verder gaat.
En Melle is je zonnebril goed?
Doeg Gerda -
11 Augustus 2016 - 09:44
Janita:
Dag lieverds,
Zie bij het herlezen dat ik nog niet gereageerd had..
Wat een prachtig verhaal over het leven in het ziekenhuis, daar!
Het klinkt als goede zorg, in ieder geval veel betere zorg dan je verwacht had!
Moet ongelofelijk zijn, om daar elke morgen wakker te worden en aan je werk te gaan, al went het natuurlijk ook wel een stuk...
Hoop dat je een hele goede tijd hebt op de kinderafdeling!!
Zou heel graag even om het hoekje willen kijken...maar door jullie verhalen nemen jullie ons zeker mee in jullie avontuur!
Superleuk dat Melle ook voor het ziekenhuis aan het werk is!!
Veel liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley