Een weekend naar Udzungwa

WOEHOE! Een nieuwe update uit Mikumi.

We zijn afgelopen weekend naar Udzungwa Mountains National Park geweest, hier ongeveer 2 uur rijden vandaan (over dezelfde afstand zou je in Nederland misschien een klein halfuur doen). Het doel van de reis was om de watervallen daar te zien. We waren van plan om zaterdag de bergen in te gaan maar daarvoor waren we te laat aangekomen. Onze bus kreeg namelijk een klapband op het moment dat die voor ons stilstond. Flinke klap, schoot niet op. Dus een klein busje genomen en halverwege de reis op een ander klein busje overgestapt. Omdat we te laat waren voor de bergwandeling hebben we in plaats daarvan op zaterdag een paar uur door en om het dorp vlakbij ons hotel gelopen. Wat opviel was dat de omgeving er veel groener is dan hier in Mikumi. Overal groeien gewassen (die ook nog eens netjes in vakken zijn ingedeeld), bomen en planten. Het was bijna alsof je in een ander land was. De wandeling was best pittig. De zon brandde flink en we hadden maar 1 fles water bij ons voor 3 mensen. Toen we terugkwamen bij het hotel dus eerst even koud gedoucht en veel water gedronken.

Ons hotel was wel bijzonder. Met overduidelijk de beste jaren achter zich zijn sommige stukken al gedeeltelijk afgebroken. De kraan moest ook eerst een kwartier open staan voor het water dat eruit kwam weer een beetje helder was. Het was duidelijk dat er niet vaak gasten langskwamen. Daarnaast hadden een aantal bavianen de rust bij het hotel blijkbaar ook ontdekt want ze zaten er beide dagen dat wij er waren. Op een afstand was dat prima maar een mannetjes baviaan had blijkbaar besloten dat hij ook prima tussen de tafels door kon lopen waar wij aan zaten. Voor we dat door hadden stond hij 2 meter bij ons vandaan. Gelukkig konden we hem wegjagen want met zo’n groot beest wil je niet graag ruzie. Het personeel maakte dat ons verblijf toch heel aangenaam was. De gastvrouw was heel hartelijk en kon goed Engels en het eten smaakte uitstekend. Erg jammer dat zo’n vrouw in een wegkwijnend hotel werkt.

Gisteren zijn we dan toch de bergen in gegaan, maar niet voordat we een flink luidruchtige busrit hadden. We zijn met de eerste de beste bus die voor ons wilde stoppen naar het startpunt van de wandelroute gegaan, een klein halfuur van ons hotel. In de bus werd er uitgebreid gekibbeld door een aantal mensen. Het bleek dat een aantal passagiers bij iemand anders een kaartje hadden gekocht voor ze de bus in stapten maar dat de medewerker van de bus, een soort conducteur, daar niks van wilde weten. Ook Tanzanianen worden blijkbaar nog wel eens afgezet. Daarnaast is het wel redelijk standaard hier dat na enige tijd een aantal omstanders zich er ook luidkeels mee aan het bemoeien zijn. Toch valt op dat dit soort situaties hier echt zo min mogelijk zonder fysiek contact worden opgelost. Er wordt weliswaar een hoop geschreeuwd maar dat doen Tanzanianen überhaupt veel. Nadat de bus een paar keer bij wijze van dreigement was gestopt betaalden de passagiers toch nog maar wat bij. Bij dat soort kleine busjes moet je echt het kaartje pas kopen wanneer je in de bus zit.

Na dat enerverende ritje stapten we uit bij een paar huisjes. Langs het erf van een van de huizen liep een heel smal pad, dat bleek de weg te zijn naar dat deel van het National Park. We hebben in totaal meer dan 4 uur gewandeld. Het pad was eigenlijk overal steil, maar gelukkig waren er op veel plekken stukken hout in het pad vastgelegd bij wijze van treden. Desalniettemin was het een prima training voor de benen. Al helemaal voor Bob aangezien die ook nog een rugzak met 9 liter water mee omhoog heeft gesleept. Op weg naar de watervallen kwamen we eerst langs een aantal bijzondere bomen. Zo was er een boom die vroeger werd gebruikt als psychedelische drug. Volgens de gids is het ongeveer 10 keer zo sterk als marihuana en werden de gebruikers ervan knettergek. Maar goed dat ze daar vanaf zijn gestapt. Al kwamen we ook langs een boom die blijkbaar gebruikt werd om de negatieve effecten van die drug te bestrijden. Verder zijn we langs een aparte grijs/groene boom gekomen die schijnbaar licht geeft in het donker. De bast ervan was abnormaal glad en volgens de gids hebben zelfs apen er weinig grip op.

Na heel veel treden op te zijn gelopen kwamen we aan bij de grootste waterval. Deze is 170 meter hoog en er stroomt het hele jaar water van af. Een indrukwekkend gezicht en meer dan de moeite waard. Na nog heel veel treden te hebben beklommen kwamen we aan bij de bovenkant van die waterval en daar, staand op een rots, was het uitzicht echt adembenemend. We zullen er een paar foto’s van online zetten. We hebben daar geluncht en zijn toen nog verder omhoog gelopen om twee andere watervallen te zien, beide ook echt prachtig. Het was de mooiste wandeling die we tot nu toe in Tanzania hebben gemaakt.

Na de afdaling is Bob achterop een motor gesprongen om de spullen die nog bij het hotel lagen op te halen en te betalen. Op de weg terug is het hem gelukt om een busje te regelen waarmee we weer terug naar Mikumi zijn gereden (best bijzonder aangezien na een uur of 3 in de middag er bijna geen bussen die kant meer op gaan en het was tegen die tijd al half 5). Wel blijven die busjes ons verbazen: het was inclusief bestuurder een 8-persoons auto maar op een gegeven moment zaten we er met 17 mensen in. Zelfs de lokale mensen vonden het wel wat gortig worden maar zoals een man mooi zei: “this is Africa”.